یک بار

آقای معروفی عزیز الان که اینو می نویسم از یه شکست دلاورانه برگشتم!
بار دومی بود که خودمو ازاد کردم تو عطر نفس یه آدم، نذاشتم ترس مانع بشه!
میخواستم بگم این بار نترسیدم و از دست دادم همه چیزو بار دیگه!
ولی سعی میکنم به عنوان یه دارنده کلسیون شکست بعد از این نه بنویسم و نه دوست بدارم و نه صندلی سالن مرگ خودم باشم!
حنی در زندگی بعدی هم عمیقا دوست نخواهم داشت!
راستی خیلی خوب میشد که من ایمیلی از شما می داشتم مینونستم شعرا و نوشته هامو خدمتتون بفرستم!
پ.ن: باشد که بمیراند چیزی من را به زودی