———
چند ماه انتظار، نُه ماه؟ سه ماه؟ یک لحظه؟ چند قرن؟ و چه فرقی دارد؟ دریغ از شور، ذوق، حرف، حتا یک نشانه یا یک اشاره کافی بود همهی رنجهای سفر را به جان بخرد و پا به این دنیای پر از درد بگذارد. وقتی کسی منتظرش نیست، جز این که چشمهاش را ببندد و در همان تاریکخانه به خواب طولانیاش ادامه دهد، راهی هست؟ وقتی چمدانش خالی ست، از خودش خالیتر؛ حتا خالیتر از اشکدان خاطرههاش کجا بیاید؟ جز این که سرش را فرو ببرد در شالی که هیچ خاطرهای از بویی در آن نیست چارهای هست برای آن بیچاره؟ همینجوری، به همین سادگی، دیدار به قیامت. شاید…
کی گفته بود: «درد لحظه را کسی میفهمد که منتظر میماند.»؟…
تمامی حقوق طبق قوانین مالکیت معنوی جمهوری فدرال آلمان محفوظ است | با احترام و عشق ساخته شده توسط دانیال کشانی
