موهای من

——

کجایی؟

که سینه‌ام پُر از غزل می‌شود

نفس‌هام پُرِ پروانه

نگاهم پُر از ستاره؟

معمایی!

تنها تویی که شعر می‌شوی

تنها تویی که قافیه‌هام

در پیچ و تاب سرکش موهات

جا می‌مانَد

نارنجی!

کجایی؟

که نوشته‌هام از نداشتنت

می‌زنند زیر گریه

غزل‌های من شطح می‌شوند

در موج مشکی موهام

و هر دلتنگی یک شعر

آن هم سپید.

– ماه می ۲۰۱۳

Facebook
Twitter
LinkedIn
Telegram
WhatsApp

Eine Antwort

  1. دلهره نارنجی!
    من از نشانه ها دنبال نشانی تو میگردم.
    نفس زنان در خودم میدوم
    می ترسم خورشید روشنی اش را از من دریغ کند .
    و من بی تو از سرما بلرزم .

Schreibe einen Kommentar

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht. Erforderliche Felder sind mit * markiert