زنده ام به زنده بودنتان
.
آقای عباس معروفی . به ناچار خسته ام از وطنم و وقتی پر از بغضم مینویسم و ارضا میشوم .
آقا خسته ام از وطنم . داشتم به دنبال نوشته های ایرانیان خارج نشین میگشتم که کوچه به کوچه رسیدم به شما.
دو پست آخرتان را خواندم و بغض کردم .
نمیدانم کجایش اذیتم کرد . البته حال میکنم وقتی اذیت میشوم .
نمیدانم کجایش بود که باعث شد بنویسم .
به خدا که زنده ام به زنده بودن هم نوعانی چون شما .
—————-
ممنونم از شما