To provide the best experiences, we use technologies like cookies to store and/or access device information. Consenting to these technologies will allow us to process data such as browsing behavior or unique IDs on this site. Not consenting or withdrawing consent, may adversely affect certain features and functions.
The technical storage or access is strictly necessary for the legitimate purpose of enabling the use of a specific service explicitly requested by the subscriber or user, or for the sole purpose of carrying out the transmission of a communication over an electronic communications network.
The technical storage or access is necessary for the legitimate purpose of storing preferences that are not requested by the subscriber or user.
The technical storage or access that is used exclusively for statistical purposes.
The technical storage or access that is used exclusively for anonymous statistical purposes. Without a subpoena, voluntary compliance on the part of your Internet Service Provider, or additional records from a third party, information stored or retrieved for this purpose alone cannot usually be used to identify you.
The technical storage or access is required to create user profiles to send advertising, or to track the user on a website or across several websites for similar marketing purposes.
93 Antworten
در اتاق باران میبارید. ابرها جای تو به سراغم آمدهاند.
سرم را از پنجره بیرون گرفتم. موهایم خشک شد. اما هنوز تنم خیس است.
۰۵ اسفند ۱۳۸۵
پس از دست ندیدنش..
من هنوز اولین روز را انتظار می کشم .
روز ۱۰۰ باد اینجا هستم
شاید هم فقط، بقیه ی اولین روز باشد که طول کشیده است..
پس وقتِ شادباش گفتنمان رسید انگار!
چند بار بای از اول شروع کنیم؟
چرا بعضی ها با همون استارت اول نرم میرند و به آخر می رسند و برخی هی باید از اول…؟
نمی دونم باسی جان
ولی این زندگی خیلی زیباست
حتی اگر مجبور باشیم که بقیه اش رو از اول شروع کنیم.
آخ که چقدر دلم عباس معروفی می خواست امروز
آقا شما نمی تونید هر روز یه کتاب بنویسید و روز بعد منتشر کنید تا ما دوروز بعد بخونیم و خرکیف بشیم؟؟؟
نمی دونم نوشته هاتون چی داره که وقتی شروع به خوندن می کنی باید یه شره تا آخرش بری
اینا خیلی وقت بود مونده بود تو گلوم
نمی گفتم خفه می شدم
مثل همه ی دوشنبه های من ساعت ۸:۱۶ صبح…
دومین روزش مبارک!
ba salam va arze yek aalam khaste nabashid.
ghasde man az siaah kardane in safheye majaazi, daadane nazar ya eraa’eye yek pishnehaad ya hatta yek enteghaad nist, harchand momkenast angizeye penhaantari ke man ra mojaab be neveshtan karde, nahaayatan hamaan aakhaarin mored bashad; yani enteghaad! Ama shakhsan az mokhatab gharaar daadane farde khaassi parhiz kardeam va tanhaa khasteam dardedeli karde basham. Enkaar nemikonam ke delam mikhahad gheshre dastandarkaare adabiate iran,bekhusus adabe moaser, in dardedel ra beshnavand. Azinke dar makaani ke moeallegh be shomast in arezu mohaghagh mishavad, besiaar sepaas gozaaram.
Man yek ruze kaamel ra baraye peyda kardane mataalebi raje be aasaare Jamalzaadeh, Sadeghe Hedayat, va betore joziitar, raje be ketaabe« esfahan : nesfe jahaan »gozashtam. Va dar akhar tavaanestam te’daade besiaar ma’dudi tahlil va tafsir ra raje be aasaare in shakhsiathaaye moasser dar taarikhe adabiaate iran peyda konam ! moteassefane ya khoshbakhtaane dar iran nistam va emkaane dastrasi be ketaabhaaye mojod dar iran ra nadaram. ama tebghe jostojuii ke kardam motevajjeh shodam ke hatta ketaabhaaii ke dar ketaabkhaanehaaye iran ham hastand besiaar kam va angosht shomaarand !
ejaaze bedahid haminja az donyaaye adabiaate « Anglophone !» nahaayate sepaas ra dashte basham bekhaatere shenaasaandane behtar va dar khortari az nevisandegaane mihane « maan » be maa! kaari ke hamvatanaane adibe maa tabehaal anjaam nadaadeand va ya la’aghal be ehtemaame tamaam va aantor ke shaayesteye adabiaate kohani mesle adabe perse, baa aanhame vijegihaaye Universal bude va hast, mohaghagh nakardeand !
In mas’ale maayeye basi ta’assof hast. zaheran dastandarkaaraane adabiaate perse az pileye khodeshaan birun nemiayand, va kaare cheshmgiri raje be adabe mihane khodeshaan be daneshjuhaa, gheire iranihaa va kasaani ke juyaaye daanestan hastand arze nemikonand. shayad in enteghaad be nazar naabejaa baashe ama agar shoma ham inja budid – momken ham hast ke baashid !- va mishenidid ke kasi mesle Hedayat ra Shakspeare iran khataab mikonand, va baed be soraghe mataalebe mojod miraftyd va daste khaali az shenaakhte in Shakspeare jahaanie irani-tabaar barmigashtid haminghadr moteassef mishodid.
baraye adibaane hamvatane man engaar tanha tekraare Titre haaye ketaabhaaye bozorgaani mesle Hedayat va kheili kheili kheilihaaye digar kefaayat mikonad ! Va goftane inke cheghadr in azizaane bozorg, « bozorg » budeand ! che chiz be omide khoda gharaarast talangori baashadbaray khoruj azin vaz’iate kesaalat baare hobaabgune?! Ayaa tahlile har dastneveshteii azin bozorgaan, peygarde siaasira hamraah midasht?!
Az aaghaaye Bahaarlu mamnunam ke tanhaa naghde mojod dar morede ketaabe « esfahaan: nesfe jahaan »ra be reshteye tahrir dar avardand va ey kash ke adibaane irani, bekhusus farsudetarhaaye in raah! baa maghuleii be esme internet va donyaaye be estelaah modernize shode,aashty konand va javaanaai mesle bandeye haghir ra az danestehaashaan sarshaar!
ya la’aghal ghabul befarmaayand ke hasabol’amre taghdir, fibrhaaye nuri az baalaaye sare in gorbeye barkat daadeshode-be-barkate « faraavaani » ! migozarand va khodaaraa shokr ke –fibrhaa- javidani ham nistand !
Resaandane sedaahaaye adabi, taarikhi va be khusus ensaanie ghome Perse be donyaa, resaalate besiaar arzeshmandist…va beghole forutanaaneii az ghole moteaheddane kishe eslaam,noii ebaadat ham hast.
besiaar arzeshmandtar va ebaadatgunetar az sedaahaaye siaasi ii ke emruz tanhaa tanin haaye ghaabele shenidan az aan marzo bum hastand ! engaar ke « irani » tanhaa yek « pishe » daarad ! Va « digar hich! » ta ro’yaaye afsaane budane shokuhe gozashte ra baraye farzandaaneash az bein bardaarad.
Shokuhi ke, agar hadafe tire mokhaalefaane Optimism va sarbedaaraane Nostalgie Vatani, be esaalate pesteye rafsanjaani albate ! , gharaar nagirad, « be dast aamadanist »!
ba arezuye ayandeii ke daghdagheye ‘ta’aali’, va hosule Kaanaape be jaaye 4 adad sandalie ghaabele neshastan!, maane’ azin nabaashad ke azizaan kami ham dar raastaaye onvaane shoghli va kasbe khodeshaan gaam bardaarand va dar samto suye «hamaan mashghuliat», jaaye paaii darkhore yek omr « proseye farsudegi » ruye in koreye khaakie na chandaan mosattah! az khodeshaan bejaa begzaarand ! Eraadatmande hamegaan !
اینچنین زیبا و موجز گویی بیتعارف حد شماست.
همیشه انگار امایی برای بهانه مان داریم
من فکر کردم تولدتونه. اومدم تبریک بگم:)
بالاخره پریروز حتما یه اتفاق خوب افتاده باسیجان. مگه نه؟
از دست این زیتون ناشاعر چی میکشی؟:))
سلام یک سر به وب لاگ من بزن و نظر بده لطفا. من همش ساز زدم و رقصیدم حالا می خوام وقت بیکاریم بنویسم مثل شما که وقت بیکاری ساز میزنید و میرقصید. قربان شما سعید شنبه زاده
سعید عزیزم،
تو یکی از بهترن موزیسین های ایران هستی.
بوشهر مدیون توست. به خانه ات می آیم و لینکت را هم در صفحه ام می گذارم.
با مهر
عباس معروفی
تبریک می گم دومین روز از بقیه ی زندگی شمارا
بقیه را تا می توانی سنگین کن
سنگین تر
آنقدر که توان گذر از آفتاب و مهتاب را نداشته باشد
پاینده باشی
از لطفت ممنونم.
چیزی گم است در من ، از آرزو فراتر
مانند جان شیرین ، ز آن نیز پربهاتر
در جستجوی اویم ، یا در سراغ اکسیر
من هرچه خسته پاتر ، او نیز کیمیاتر
گاهی که در نگاهی ، می یابمش ، شگفتا!
من سنگ می شوم ، او ، از لحظه ها رهاتر
حس می کنم هم اینک ، گم گشته ی من اینجاست
اینسان که گشته ام باز ، از لال بی صداتر
گمگشته ی من ای کاش ! می شد تو باشی ، ای عشق!
بر خود نمی پسندم ، درد از تو بی دواتر
معیار عاشقی چیست ؟ آیا هنوز باید
با درد و داغ ِ این راز ، گردیم آشناتر؟
گفتی که بگذر از من ، از خویش هم گذشتم
شاید سراغ داری ، از ما خوش آزماتر !؟
وقتی بیایی ، لباسی تنت نیست… چون نمی دانی چند شنبه چندم است
شعرهایتان بی هیچ تعارف و کلیشه ای زیبا بود.اما نشئه ی داستان هاتان از جنس دیگری است.این چند روزه که پر از درگیری بودم و نتوانستم سری به شما و نوشته هاتان یا حتی خوانندگان خوبتان بزنم حس می کردم عجیب دلتنگتان شده ام…
راستی! باسی عزیز و مهربان آیا من به راستی سزاوار هیچ پاسخی نبودم
شباهنگ عزیزم
سلام
درباره ی زبان شعر و زبان دو داستان در رادیو زمانه نوشتم که متن و صدای آن را هفته ی آینده در سایت خواهی دید.
عباس معروفی
“ آمدن سیاووش کسرایی را در پنجم اسفند جشن می گیریم “
برف می بارد
برف می بارد
به روی خار و خارا سنگ
کوهها خاموش، دره ها دلتنگ
بر نمی شد گر ز بام کلبه ای دودی
یا که سوسوی چراغی گر پیامی مان نمی آورد
ردپاها گر نمی افتاد روی جاده ها لغزان
ما چه می کردیم در کولاک دل آشفته ی دمسرد
سپندارمذ نام یکی از مهین فرشتگان یا امشاسپندان آیین مزدیسنی است. این نام در اوستا به صورت سپنت آرمییتی به معنی فروتنی یا فداکاری مقدس است که در فارسی اسفند بکار رفته است. اسفند پنجمین امشاسپند است و در جهان مینوی نمودار بردباری و فروتنی و صلح و سازش و در جهان مادی نگاهبانی زمین است.
او دختر نیک کردار اهوره مزداست.
در ایران باستان روز پنجم این ماه را جشنی می گرفتند که اسپندادگان می گفتند.
پس بیاییم و گل فرنجمشک را که ویژه ی این ماه است به دست بگیریم و به سیاووش کسرایی درود بگوییم.
این ها علائم عاشقی است مرد
سلام
تولدتونه؟ ازدواج کردین؟ عاشق شدین؟ چی شده؟
مهسا
امروز
مدتهاست که هر روز
خاموشی و انتظار را
با هم شریک کرده ام…
امروز
چند وقتی است فردا را
به امید نویدی خرم
از نو تزیین کرده ام…
مهر افزون
… و امروز چندمین روز
از هیچستان ٍ این جهان است ؟
معروفی عزیز سلام
با آنکه یه بار کم محلی شده باز از یه همشهری دیروز شما که همزادگاه هست دوباره دعوت میشین
لطفا نظر خودتون رو از من دریغ مکنین من شکل خامم وما کمنر مجالی برای شکل گرفتن داریم بی گمان نظر ارزنده یک همزادگاه مرا بیشتر دلنشین خواهد بود تا از هر آن کسی که دیگر جایی …
جناب معروفی من باز مصرم وادرس قبلیم رو براتون از نو می ذارم منتظر شما می مانم وروز هارو خواهم شمرد تا مگر خط شما بر چهر وبم ارزشی تازه تر دهد
مرسی و ممنون از اینکه تشریف میارین .
arzoo20062010.persianblog.com
دوست عزیز سلام
از دیدن وبلاگت خوشحال شدم وبلاگی مفید و زیبا در بین این همه اراجیفی که متاسفانه به اسم وبلاگ صفحات این دنیای مجازی رو اشغال کردن
من هم کلبه حقیرانه ای دارم که خوشحال می شوم که ما را از نظرات در مورد ان بی نصیب نگردانی
ضمنآ اگر ما را قابل دانستی پیغام بده تا تبادل لینک کنیم
چه زندگی زیبایی..
عباس جان روز اول کی بوده ؟؟؟
سلام
حالا دیگه همه می دوونند که معجزه رو بلدید ! با کلمات حتی
شعبده بازی می کنید!
مرسی .
بازم بگید بازم ،
…
„همیشه “ : در حالیکه انگشتش تا ته تو دماغش بود داشت به این فکر میکرد که چه جوری نامه رو به دختره بده… که یکدفعه دید دختره داره با چندش به یک انگشت که تا ته رفته تو یک دماغ نگاه میکنه… اون انگشت برای „همیشه“ تو اون دماغ موند.
سلام استاد…من که دلم برای شعرهاتون تنگ شده بود.
راستی مصاحبه رو خوندید…من خیلی مشتاقم نظرتون رو بدونم
بینهایت غمگین شدم ، چه آسان از دست می دهیم همه ی پشتوانه های هویت و وجودمان را . نقاشی هایش همیشه در اعماق ِ جانم نفوذ می کرده ، تا هستیم در تنهایی و فراموشی به سر می بریم و این رسم ِ دنیای ماست . یاد ِ هنرمند بزرگ علیرضا اسپهبد همیشه گرامی باد .
نمی دانم چرا فکر می کنم روزی اینجا می خوانم:
دیروز
اولین روز
از باقی مانده ی زندکی من است.
البته خودم دوست ندارم
ولی خب می شود هم
مثل من که اشتباهی بار اول همین معنی رو گرفتم.
یا حق
خوبه که شما هنوز زندگی می کنید .
دیدی دیشب اخبار چی گفت ؟ ایتالیا یی ها جشنواره ی پرتقال گرفته بودند راستی پرتقال کیلویی چند ؟ دردو رنج کیلویی چند؟ هی برو انرژی هسته ای را بچسب ! شب عید است . خوب باشد گور پدر همه دستفروش ها ! بوی نارنج می دهی عشق من! مدتی است خودم را نمی شناسم هر چقدر هم که بوی نارنج بدهی . می خواهم مسیح را به مسجد ببرم تا قسم بخورد به جان آدم که کلیسا هم خانه خداست . کاش یکی بیاید این آتش دل مارا هم ببرد در سرمای مسکو خاموش کند و باغ زرد آلو پشت قباله مان بیندازد . ضربان گیجگاهم رفته تا هزار . این هفتاد و دو بار در دقیقه هم خودش مرضی است . شب عید است گرد گیری می کنیم . هر چقدر آیینه را پاک کردم باز هم غبار داشت باید از بقال سر کوچه بپرسم چشم پاک کن هم دارد ؟
سلام عباس جان …خوبی؟باز خوبه که تو هنوز زنده ای..
آرزو نمیکنم جای تو می بودم،که جمعه ها روزی از روزهای زندگی من بشوند…
در ضمن بابت لححن صمیمی شرمنه…من نمیتونم بگم:جناب آقای استاد معروفی..
تو هم به خودت فشار بیار که ناراحت نشی…
خب عباس خان مراقب خودت باش…
بهترین آرزوها …
در دومین روز از بقیه زندگیتان
خوشحال باشید که عباس معروفی هستید
سلام
مطلبی درباره ی رمان باری آخر بانو در وب نوشتم. خوشحال می شم سر بزنید.
ولی سرم داد نزنید من نظر شخصی خودم رو نوشتم. …
پست اروتیک رو خوندم. و استفاده کردم.
ممنونم.
منتظر دیدارتون هستم.
پایدار باشید.
عباس عزیز سلام
خوشحالم که سایت شما را پیدا کردم
من از مشترکین گردون هستم هنوز هم؟!
„آنسوی فصول سرد“نام مجموعه شعرم هست که کاندید دریافت قلم زرین شده بود.
عباس عزیز !
در یک برنامه ی تلویزونی گفتید که آدم در وطن خود اگر ۱۰۰ باشد بیرو ن میشود ۱ولی شما همان ۱۰۰ هستید که انسان را فراموش نمی کنی هیچگاه
من اینو باور دارم تجربه اش کرده ام
شهد غربت چشیده می داند
شوکران وطن چه شیرین است و برگشتم و…
من سایت شما را توی وبلاگم گذاشتم.
شما هم مفتخرم کنید
کسی هستم که با حضور خلوت انس خلوتی داشتم
شاد باشی رفیق عزیزم
سلام آقای شیرزایی
خوشحالم که باز حضورت را می بینم.
عباس معروفی
سلام عباس جان! انصافا زیبا بود
„مگر نمی شود آدم در کودکی یاد سالهای بعد بیفتد؟“
این جمله مرا تکان می دهد.راستی چرا فکر می کنند که نمی شود؟
می شود. خوب هم می شود. کودکی که تمام سالها را در جنگ گذرانده است یاد سالهای بعد می افتد. در اصل پیش بینی می کند که چقدر ما بدبخت می توانیم باشیم.همین.اگر بیشتر ادامه بدهم گریه ام می گیرد.
عمو عباس!
دلم می خواهد همیشه بنویسی تا خواب ببینم.خواب او را که مثل نوشا روی اولین یا آخرین پله ی خانه ی پدری نشسته بود و به من نگاه می کرد.اصلا چه فرقی می کند که پله ی چندم بود؟ مهم اینست که تو نوشتی و من خواب دیدم او را که به من نگاه می کرد.
چه اهمیت دارد؟
سلام آقای معروفی
وبلاگتان را بعد از مدتها از وبلاگ یکی از دوستان پیدا کردم . تا کنون شعری از شما نخوانده بودم کاش ایران بودید تا خیلی راحت تر از وجودتان استفاده می کردم و لی خب . . .
خیلی خوشحال می شوم اگر به وبلاگم سر بزنید تا از وجودتان استفاده کنم .
هر جا باشید آرزوی موفقیت برایتان دارم.
یاهو
……………………………………………………….. !!!!
زندگی معنای مجهولی است که ناخواسته وبی اختیاری وارد ان میشوی وبی انتخاب واختیاری با آن وداع میگوئی بی انکه خطی ازاین؛سرناخوانده؛: را تغییری دهی .واقعا چه بی احسای وبی وفاست این معنای مجهول .دردهایش را به دوش می کشی باخفت ها وذلت هایش سرمیکنی بی انکه روزنه ای ازمعنای خود رابرتوجلوه دهد.درعوض مرگ حداقل شهامت ان دارد که پوزخندی به ان مجهول زند.لحظه مابین هستی ونیستی لحظه ورود به مرگ چه باشکوه میتواند باشد. لحظه ای که پوزخند مرک نمایان میشود چه حالی است وتو هرانچه بوده : دردها خوشی ها ولذائذی که چون خود افریدکارش(زندگی) مجهول وفانی است را تف می کنی وبراین پوزخند سجده می کنی
(هیس):
_بنظر تو ایران تو محافل بین المللی می تونه…
_ هیس…
_چیه؟
_ هیس… صدای آخ و اوخ می آد…گوش کن…
_ … یعنی آشتی کردن؟
_ آره فکر کنم… برو کولرو خاموش کن … بدو…
عمو عباس!
چقدر زیباست که آدم کسی را داشته باشد تا برایش درددل کند.کسی که خوب بشنود.بعد با نگاهش به گریه بیفتد و دردل بگوید: او تنها کسی است که می شود بهش اعتماد کرد.
می دانی؟
نه. نمی دانی.چون تو آن انسانی که گوشهایش خوب می شنوند و نگاهت هر چند دور، کاری می کند که آدم در دل بگوید: به تو اعتماد می کنم و شب ورق می زنم تو را در بلواترین سال با سمفونی و پیکری که از یاد رفت.
فقط بدان که آدمها زیاد حرف می زنند.به من ربطی ندارد که زندگی شخصی تو چگونه است.من تو را با کتابهایت شناختم.پس عاشقانه می خوانم و اعتماد می کنم.همین.
با عرض سلام خدمت استاد محترم.
من در حال نوشتن یک داستان هستم ، ایده های داستانم به نظر جالب هستن اما احساس می کنم قدرت توصیفم کمی ضعیف تر از ذهنیتم از وقایع است لطفا کمکی در این زمینه به من نمایید
متشکرم
ارغوان
این چه رازی است که هر بار بهار
با عزای دل ما می آید
که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است
وین چنین بر جگر سوختگان
داغ بر داغ میافزاید
ای بابا تقویم ما خیلی وقته انگار نمیخواد ورق بخوره مونده رو دیروزها دیروزها دیروزها ……
در روزهای بعد چه می کنی با باقی زندگی….تو را نمی گویم …. تو به عباس معروفی بودن ادامه می دهی…خودم را می گویم….شاید من هم به خواندنت ادامه دهم….همین
باسلام وعرض ادب
بخدمت :اقای معروفی
خوشوقتم ،ازمشاهده ی وبلاگ تان ، وبهره جستن از مطالب ارزنده ش
/ این شاخه ها
که زیر پوست خود امید جوانه ای
( بهار را
بامن آشتی
نیستی !
باتشکر وسپاسگزاری / طیبی
استاد عزیزم سلام
نوشتن تمام زندگیم است به راهنمایی هایتا ن نیازمندم
دوستتان دارم.
امروز دومین تولد زندگیتونه
دوست دارم بدونم نویسنده سمفونی مردگان بودن چه حسی دارد واینکه من این تکه را خیلی دوست دارم:“دلتنگی ات را توی بغلم ببین!“
“ ناظم حکمت “
خوش آمدی کوچولو
نوبت زندگی توست
در انتظار توست آبله مرغان، دیفتری، آبله
مالاریا، سکته ی قلبی، سرطان و غیره
بیکاری و گرسنگی و غیره
حادثه ی قطار، حادثه ی اتوبوس، حادثه ی هواپیما، حادثه ی کارگاه، زلزله، سیل، خشکسالی و غیره
عاشقی، عیاشی و غیره
باطوم پلیس، زندان و غیره
در انتظار توست بمب اتمی و غیره
خوش آمدی کوچولو
حالا نوبت زندگی توست.
(سنتور):
دختر داشت در آینه به ماتیک و لبش میگفت:
_تازه“ سنتور“ هم میزنم… ولی نویسندگی رو بیشتر دوست دارم… راستی… اگه ازدواج نکرده بودی منو میگرفتی؟
مرد که کمربندش را می بست از اتاق پشتی داد زد: _معلومه…
دختر ماتیک را کنار گذاشت و با غرور به خودش در آینه نگاه کرد.
راستی سلام
باز هم به دیدارتان آمدم
از غروب های برلین و طلوع های بن چه خبر آقای معروفی ؟
وارطانی نمانده ،
بهتر نیست : دست از گمان بداریم ؟
یا اینکه باور کنیم : بودن به از نیست شدن ، خاصه در بهار ؟
مگر تجربه کابل های برهنه ، توبه نامه ها و … یادمان نداده که :
مرغ سکوت جوجه مرگی فجیع را در آشیانه به بیضه نشسته است …
آقای معروفی یادمان رفته ایران در خطر و ایرانی در خواب است
البته شاید بهتر است به امروز فکر کنیم نه تکرار خیزش دیروز …..
موفق باشید در هر دو روز
ارادتمند : آبتین اردلان
کاش بودم.کاش بودم.کاش بودم.
عالی است.عالی است.عالی است
سلام آقای معرفی /
درود / به برگهای تقویم همیشه سرخم می خوانم فرا
مرا به خون بخون
“ در ایران همه به قتل می رسند “
واقعا کسی نیست به من بگوید که از کجا آغاز شد؟ ما کجا بودیم؟ ما کجا زمین خوردیم؟ کسی نیست
بگوید چرا همیشه بوی خاک می دهیم؟ بوی ته مانده های باران؟ بوی کوچه پس کوچه های سرد و تاریک؟ بوی نفرین؟ بوی مرگ و هزار کوفت و زهرمار دیگر؟؟؟؟؟؟
چه کسی ما را نفرین کرد؟
نکند نفرینهایمان مثل یک جعبه ی پستی برگشت خورده اند؟
شما را به هر کسی که می پرستید بگویید.
دیروز، امروز، فردا.
چرا تمام این روزها بوی نکبت می دهند؟ بوی قتل می دهند؟ بوی نفرت می دهند؟ بوی خون می دهند؟
چرا در ایران کسی به مرگ طبیعی نمیمیرد؟ چرا همه به قتل میرسند؟
راستی خدا کجاست؟
ما کجاییم؟
ایران؟
ایران کجاست؟
نکند در گورستانی که سالها پیش آن پیرمرد روضه می خواند دفنش کرده اند؟ نکند همه اش را با خود به زیر خاک برده باشد؟ نکند فکر کند که ارث پدرش است؟
آه
چرا گریه نمی کنم؟ چرا زار نمی زنم؟ چرا هوار نمی زنم؟ چرا خدا نیست که هر چه فریاد دارم بر سر او بزنم؟
برادرهایم، خواهرانم کجا هستند؟ پدرانم، مادرانم کو؟
چرا شیشه شیشه خونشان مکیده می شود؟
نکند بجای لوله های نفتی، خون رگهایشان را می مکند؟
چرا زمین سرخ است؟ چرا از شیشه ی خون دیو سرخ نیست؟چرا همیشه باید از خون ما سرخ باشد؟
چرا کسی نیست جلوی حمله ی آخوندکها را بگیرد؟ آخوندکهایی با سرهای سفید و سیاه و سبز که غلت می زنند در خون عزیزانمان و دستهای درازشان را بر گردنمان می کوبند؟
چقدر می زنید؟ بس است دیگر. بی کس شدیم.
چرا اینقدر بی کسیم؟چه کسی جواب می دهد؟ شما را به هر کسی که می پرستید بگویید؟ شما را به هر کسی که می پرستید باور کنید دیگر کسی را نداریم.
عمو صمد را که کشتند. هوشنگ گلشیری را، محمد مختاری را، جعفر پوینده را ، احمد شاملو را ، حمید مصدق را، حسین پناهی را، عمران صلاحی را، احمد میر علایی را، فرامرز ویسی را………….
پس دیگر چه می خواهید؟ دست از سرمان بردارید. اینهمه خون بس نیست؟
چرا مارهای درونتان سیری ندارند؟
دیروز کشتید، امروز کشتید، فردا خواهید کشت.
دیگر مغز نداریم. باور کنید. همه اش را مارهایتان بالا کشیدند. حالا هم مثل کفتار پیری در کمین لاشه هامان نشسته اید که چه؟
بگذارید لااقل این بچه های تازه به دنیا آمده تا قبل از اینکه به قتل برسانیدشان نفسی بکشند. هوایی بخورند. بیرون بیایند تا ندیده از دنیای کرم زده نروند. شاید دلشان بخواهد برای دوستانشان که دیروز و امروز کشته اید یک شاخه گل ببرند.یک پروانه ی کوچک رنگارنگ که تا خواستند لذت رنگهایش را ببرند شما نفسشان را گرفتید. چرا؟ آخر چرا؟ چرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
ما که دیگر چیزی نداریم. کسی را نداریم . پس چه می خواهید؟ راحتمان بگزارید. راحتمان بگزارید. راحتمان بگزارید. راحتمان بگزارید.
عمو عباس!
هیچ کس جوابی نمی دهد.
ترا به خدا تو بگو ما کجا زمین خوردیم؟ اصلا کجا بودیم؟ چه کسی ما را نفرین کرد؟ ها؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
„که هر روز در آفرینش دیگری است…“
(الرحمن۲۹)
:
اما من هنوز نمیدانم در چندمین روز زندگی ام هستم!
زندگی؟!
دلت بهاری
من روح درد دارم…
چیزی فراتر از مرگ…
درد من حتا با مرگ هم خوب نمی شود… روح می ماند…
ولی شاید نخستین کسی باشم در تاریخ که رگ روح خود را می زند…
ویا روحم را با ریسمانی حلق آویز می کنم
و خودم چارپایه اش را لگد می زنم…
یک بار به شما زنگ زدم نمی دانم چه کسی پشت خط بود زبانم بند آمد قطع کردم… دوست دارم از روح درد با شما حرف بزنم…
(روزنامه):
„روزنامه“ رو تا کرد و گذاشت توی جیب پالتوش. حالا دیگه همه میدونستند…که زنش یک جونور پشمالوی عجیب و غریب بدنیا آورده.
ولی فردا اولین روز از بقیه زندگی من است. ( اگر بقیه ای از زندگیم باقی باشد)
ایران جای خالی شما را ضجه میزند!
بهار که باشی زندگی دست از سرت بر نمی دارد
هی باید زجه بزنی بروید کنار
و مردم
تیله هایشان را توی جمعه بازان به قیمت میفروشند .
من چه کار کنم ادامه ی زندگیم از دست خدا افتاد و هزار تکه شد ؟
مثل لیوانهای نشکن فرانسوی …..
همه روزهایم مال تو
بی آنکه گله کنم از نبودنت بی انصاف.
همین امروز را دارم که روزی دوم است .
سلام استاد عزیزم
هر چه می کنم چهار خط برای تو بنویسم
می بینم واژه ها خاک بر سر شده اند ….
تو رو خدا بازم بگید .
تنها آرزوی من داشتن کتابخانه ای به نام هدایت است .
به این امید زندگی می کنم.
برام دعا کنید.
همیشه باشید.
جرم
هوای هرچه که می رقصد
هی منگ و مضطرب
پشت مخروبه های دل
فرار می کنم…
×××
با تقدیم احترام
درودی بسیار و … بدرود
خوش به حالتان که لااقل روزهای زندگی از دستتان در نرفته من که نمی دانم چندمین روز یا ساعت است./
استاد عزیز این کار ذهن را به چالش میکشد اما فاقد احساس شاعرانه مناسب است..
سلام من منتظر نظرتان هستم در مورذ نقاشی هام .
باسی بزرگ سلام
از تو گله ندارم از کسانی که حتی با شنیدن باد گلوی شما هم می پرند و زرتی کامنت و مطلب براتون مینویسند هم گله ندارم از روزگاری هم که تو رو به غربت فرستاد و از اون باز جوهای لعنتی هم اگه تو شکایتی نداشته باشی من هم گله ای ندارم که این ها همه بخشی از سناریوی تلخ این مملکته
(طرفدارای باسی دق نکنید خودتونو بیخودی هم خیس نکنید اگه شما در کلام طرفدارید من ۴۷ بار فریدون , ۱۳ بار سال بلوا , ۶ بار دریاروندگان و۳ بار هم پیکر و سمفونی رو خوندم و تقریبا هیچ روزی از باسی دور نبودم ) از خودم گله دارم و یه سوال : …………
چی داره سرت میاد عباس نکنه تو هم شکل بهنود بشی؟
از خودمم میپرسم برای اسطورت چی کردی احمق؟
حالم از طرفدارای پر افادت به هم میخوره عباس
سلام دوست عزیزم،
هر بلایی قرار بود سرم بیاد اومد وتموم شد، بلند شده ام و دارم خاکم رو می تکونم. سعی می کنم نویسنده ی داستان و رمان باقی بمونم. و مرسی از مهرت.
باسی
راحتترین کار تو این دنیا قضاوت کردن در رابطه با آدم هاست . این که ما به
خودمون اجازه ی نقد کردن دیگران بدیم.اونا رو تو داد گاه خودمون محاکمه
کنیم و به اعدام بکشیم.
ققنوس پر طلایی مال کدوم هوایی ؟
که این همه خوندی و نفهمیدی .
دستت را بزار رو قلبت این ساعت عمرت که داره تیک تیک می کنه . جالبه همونی که بهت زندگی میده برات
شمارش معکوس را شروع کرده!!
پس کی ؟
عاقل کسی است که به تماشای دنیا قناعت کند.
ساراماگو- سال مرگ ریکاردو ریش
عمو عباس!
برام دعا کن.
دوباره سلام. ببینید! نمیدونم خودتون کامنت ها رو میخونید یا کس دیگه ای. اگه کس دیگه ای میخونه این رو بهش بگید:فقط یه خواهش دارم. هیچوقت هیچوقت هیچوقت وبلاگتون رو ول نکنید. شاید یه روزی به این نتیجه برسید که کار بیهوده ای میکنید. ولی باور کنید اعتیاد قشنگیه که من بخوام برم توی فیوریتم و حضور خلوت انس رو بزنم و پست جدیدت رو بخونم. مثل بقیه نباش. هیچوقت. دوباره می بوسمت.
زندگی…
درود سلام معروفی عزیز.
مرابردی به یاد یک هایکو.
نیمه شب تابستانی
– نمیدانم-
چقدر ازمن برجا مانده باشد؟!
امروز ۳۳ نفر از کسانی را که در خیابان وزرا تحصن کرده بودند بازداشت و به اوین منتقل کردند. لطفا انعکاس دهید. قضیه جدی و نگران کننده است!
چه اشکالی دارد سال ۸۶ سال کوروش باشد؟
پس اگر ندارد به همه بگویید که سال هشتاد و شش سال کوروش است نه سال……..
سلام
چند ساله وبلاگ شما رو میخونم
خسته نباشید
دوست عزیز سلام،
از وبلاگ تان دیدن نمودم. عالی بود. اگر فرصت داشتید، سری به وبلاگ من هم بزنید. من در همین اواخر وبلاگم را کار گذاشته و نام آن را گذاشته ام: عشق و آزادی. آدرس آن به شکل ذیل است:
http://www.kabul.parsibox.com
گاهی سر می زنم ببینم که سومین روز کی می رسد
سکوت یعنی نور….
مرد سبیلو/ مرد مهم/ مشهور/ غول/
به این قلهی پوسیده، چهطور رسیدهای؟/ به ما هم یاد بده/.
برای پنجمین بار در کنار هم گرد میآییم و دست در دست هم به یاری کودکان بی سرپست می شتابیم.
آری یک بار دیگر بنا به سنت وبلاگستان فارسی ما وبلاگنویسان قصد داریم در کنارهم جمع شویم و به سنت حسنه احسان و نیکوکاری رنگ بویی نو ببخشیم.
می خواهیم به دنیا نشان دهیم وسعت قلب ما فراتر از چند کلمهی محبوس در پشت شیشه های مانیتورهایمان است. میخواهیم به دنیا نشان دهیم که رنگ مهرمان رنگارنگتر از دنیای هزار رنگ سایبر است.
می خوایهم پلی زنیم به میان دنیای مجازی و دنیای پیرامون.
میخواهیم بگویم که وسعت قلبمان به اندازه ستاره های شبتاب آسمان است.
اما امسال با همان شعار همیشگی قرار های وبلاگی باز هم به دور یکدیگر جمع خواهیم شد.
پس فراموش نکنید ساعت ۱۶.۳۰ روز پنجشنبه ۲۴ اسفند ماه ۱۳۸۵ در باشگاه وبلاگنویسان تهرانی واقع در خیابان جلال آل احمد، مقابل بازار قزل قلعه، پارک گلها، منتظر شما هستیم
آخ اگه بر میگشتین روز دوم هرگز تموم نمیشد.
شنیدم شرایطتون مناسب نیست. نگرانتونم . خوبید؟ مواظب دلتون باشید دوست . مواظب تمام شکستنیهای جهان و اینهمه سنگ برزخی.
آقای معروفی عزیز خواهشمندم اگر می شود به وبلاگ من سری بزنید.
من پشت یک چراغ قرمز بزرگ شده ام!