جایی بین واقعیت و رویا

—————

«می دونی از این همه بدبختی چه جوری خلاص میشیم مامان؟ یه شب یه شام درست و حسابی بپزی بخوریم، بعد سر فرصت همه ی درزهای پنجره ها رو ببندیم،  بعد یکی بره شیر گازو وا کنه. بریم بخوابیم. صبح نشده همه دردسرامون پریده.»

کف کف کف، باران باران باران

چشم هام بارانی ست. امشب رفته بودم ورزش. مثل اسب دویدم و بعد نشستم پای فیلم "اینجا بدون من". متن ارزشمند "باغ وحش شیشه ای" نمایشنامه ی نویسنده ی محبوبم، تنسی ویلیامز با طعم نارنج های ایران،  توسط یک آدم با شعور ساخته شد، و من این فیلم درجه ی یک را امشب دیدم.

بازی ها محشر است. بازی رفیق گلم، فاطمه معتمد آریا قابل توصیف نیست، فاطمه بهترین بازی عمرش را صرف "باغ وحش شیشه ای" کرده است تا اینجا. بازی خوب و حسی نگار جواهریان اشک آدم را در می آورد، تحسینش می کنم. و صابر ابر نشان داد که بهتر از این هم می تواند بازی کند. بازی پارسا فیروزفر هم با کارهای قبلی اش متفاوت بود. همه آخرین بازی خودشان بودند. و همه آخرین ندارند.

آفرین! آفرین آقای بهرام توکلی که چنین متن و کارگردانی خوبی ارائه داده ای. فیلم تو یکی از بهترین فیلم های سینمای ایران است. فیلم "هامون" هم اگر فیلمی به یاد ماندنی ست بخاطر متنش است. زمانی که متن داریم، همه چیز داریم. مشکل سینمای ما، متن است. نیست؟ لازم هم نیست کسی شیر گاز را باز کند. ببینده همه چیز را می فهمد.

و اما تنسی ویلیامز. تنسی ویلیامز در "گربه روی شیروانی داغ" با همین عصای زیر بغل نیز یک تم محکم ساخته، تا حدی که حال تو از عصای زیر بغل به هم بخورد. از وابستگی، از عدم ابتکار و استقلال بالا بیاوری. "بریک" در نمایش "گربه…" با همین عصاست که می تواند از خودش بگریزد. از مارگریت می گریزد، از عشق می گریزد، تا جایی که از زبان مارگریت " امتناع های شبانه!" را می شنود اما وقعی نمی گذارد…

نمی خواهم فیلم را نقد کنم. می خواهم بگویم از سه فیلم خوب سینمای این سی سال ایران، یکیش هم "اینجا بدون من" است. کنار "هامون" و "شهر زیبا".

و یلدا (نگار) در واقعیت و رویا درست در نقطه ی مقابل مادرش زندگی همه را در این روایت نجات می دهد. با چشم هاش، لبخندش، و موهای تیفوسی اش. تیفوسی و زیبا.