اجاق پرماجرا

دفتر یاداشت من مثل یک اجاق پر از آتش گداخته کنار تختم چنان حرارتی داشت که شب‌های سرد و تاریکم را به صبح روشن می‌رساند. با خواب می‌جنگیدم تا دور و بر این اجاق، سرم را و دلم را گرم کنم. گاه از حرارتش تب می‌کردم، و با آن حال تبدار، هیزم تازه‌ای می‌گذاشتم که آتش نمیرد. صبح با همه‌ی بی‌خوابی و آنهمه مشغله‌ی روزانه، باز به فکر شب بودم که به اتاقم بروم، بخزم زیر پتو، اجاق را پیش بکشم، کمی هیزم تازه بگذارم، کمی آتش گذشته را هم بزنم، به اخگرهای درخشانش خیره شوم، گرم شوم، خاکسترهای دورش را جمع کنم، و مراقبش باشم.

این روزها نمی‌دانم چرا به سرم زد که خودم را از دست این اجاق پرماجرا این دفتر پر قصه خلاص کنم. دست خودم نبود و نیست. آدم بی آن که بخواهد یا حتا بداند، گاهی انگار روی زخم کهنه‌ای را می‌کند که همیشه جلو چشمش است، می‌افتد به جان زخم، دردش را هم تحمل می‌کند، اما همین وررفتن به زخم خودش زخمی کردنی ست از نوعی دیگر. یک جور وررفتن با ته‌مانده‌ی آتشی است که زمانی مثل آفتاب گرمت می‌کرد. لای خاکسترها و سوخته‌ها و نیم‌سوخته‌ها یکباره آتشی نهفته تا جگرت را می‌سوزاند. اینجوری می‌شود که آدم با حالتی جنون‌زده شروع می‌کند به ورق ورق کردن دفتری که دو سال گریه و خنده و شادی و ذوق و شور و خیال و زندگی مثل رگ و مویرگ در تنش جریان داشته و گرمش می‌کرده است. با پرسشی مالیخولیایی:  حالا اجاقی که دیگر گرمت نمی‌کند، چرا نگهش داری؟ که هروقت چشمت بهش افتاد زخم سر باز کند و خون تازه راه بیفتد؟ نه هیمه‌ی تازه‌ای، نه اخگری، نه حرارتی.

منقل چدنی قدیمی را از زیرزمین به آشپزخانه آوردم، پر از زغالش کردم و به شعله‌ها خیره شدم تا اخگر شد. آنوقت دفتر را گشودم و پیش رفتم؛ ورق ورق دو سال واقعیت و خیال و رویا و افسانه بر آتش پیچ و تاب می‌خورد و شعله می‌کشید، سر بلند می‌کرد که گریه کند، بخندد، حرف بزند، راه برود، عاشقی کند، اما آتش مجالش نمی‌داد، و با نیستی بی‌مرزش می‌کرد.

یکیش را کش رفتم و اینجا نوشتم که نثر و سیاقش بماند: 

«آدم‌ها وقتی هدیه می‌دهند، بلدند خوب بسته‌بندی‌اش کنند، در زرورق بپیچندش، به روت بیاورند با لبخند که دوست داری؟ و این خوشایند است، خوشایند و طبیعی. من اما این چیزها را بلد نبودم. نه این که بلد نباشم، از مامان یاد گرفته بودم که هدیه‌ام را نکنم توی چشم گیرنده‌اش؛ به خصوص اگر آن فرد عشقم باشد.

مامان وقتی جایی می‌رفت همیشه چیزی تحفه‌ای می‌برد، و بعد یک جوری یک گوشه می‌گذاشت و می‌رفت که انگار جا گذاشته است. این کردارش را دوست داشتم. و فکر می‌کردم آدم وقتی به کسی هدیه می‌دهد درواقع به خودش هدیه می‌دهد، برای دل خودش این کار را می‌کند. وقتی به سن غرور بودم، هیچوقت پول به من نمی‌داد، یک‌جوری یواشکی می‌گذاشت توی جیبم که فکر کنم خدا داده است، و همینطور هم بود؛ مامان خدا بود.

چقدر دوست داشتم برای تو هدیه بخرم. بیشتر از این که ازت هدیه بگیرم، دلم می‌خواست بهت هدیه بدهم. هرجا می‌رفتم به ویترین فروشگاه‌ها خیره می‌شدم، یکی از آن لباس‌ها را در ذهنم اندازه‌ات می‌کردم، نگاهت می‌کردم، برازنده‌ات می‌کردم، می‌خریدم، و  بی آن که آن را در زرورق یا کاغذ کادو بپیچم، ساده و عادی می‌گذاشتم یک جا که برداری بپوشی بیایی جلو من بچرخی، به اندامت تاب بدهی، دست‌هات را باز کنی، ببندی، بخندی، و بعد خودت را بیندازی توی بغلم.

نمی‌خواستم با هدیه دادن ارج و قرب پیدا کنم. می‌خواستم اگر دوستم داری بخاطر خودم باشد، می‌خواستم بدانی که برای لبخندت دست به هرکاری می‌زنم، می‌خواستم بدانی اگر تمام دنیا را برات بخرم، باز هم کم است؛ به اندازه‌ی دوست داشتنم نیست.»